Şehr-i Hüzün ve Yalnızlık Ağacı

Yağan ilk kar hep hüzün verir bana. Tanrı'nın gözyaşlarıdır gökyüzünden süzülen damlalar ve hep gece yağar ilk kar şehre. Belki de tanrı görmesini istemez gözyaşlarını kullarının. Onlar için sessizce ağlar. Hüzün kaplar dört bir yanı o gece. Bulutlar mendil olur tanrının gözyaşlarına, yerde bembeyaz kalır yaşlar. Böyle gecelerde çıkmak istemem sokağa, o kutsal yaşlara basmak saygısızlık olur diye. Pencereden izlerim nazlı nazlı süzülen yaşları sokak lambalarının sarı ışıkları aydınlatırken. Sonra o ağaç gelir aklıma. O da ağlar geceleri şehre. Yalnızlık ağacıdır onun adı tek başına kocaman bir tepenin zirvesinde.
 Bir başına mağrur izler şehri tanrının kulları onu göremesede. O da ağlar onlar için neden tanrıya zulmediyorlar diye. Neden hırslarına yenik düşüyor, neden sevmiyorlar birbirlerini. Paylaşmayı neden bilmiyorlar. Sevmesi çok mu zor insanın insanı merak eder yalnızlık ağacı. O yorgun bedeniyle seviyorda tanrının yarattığı her bir zerreyi, neden yaradılanların en şereflisi bilmiyor yüreğine bir başka yürek sığdırmayı. Ağlar bu yüzden geceleri. Böyle gecelerde yalnızlık ağacının hıçkırıklarıdır esen serin rüzgarlar. Sevgisiz bedenler anlamasada bu hüznü şehirde, beraber bu hüznü yüreğinde hissedenler var o gecelerde. O yüzden yağan ilk kar hep hüzün verir bana. Tanrının gözyaşlarıdır gökyüzünden süzülen damlalar ve hep gece yağar şehre ilk kar.

Editör : Hüseyin Yılmaz